Dawno, dawno temu, w Warszawie, żył pewien młodzieniec o imieniu Kuba, był on przez wszystkich lubiany. Często zapraszano go do towarzystwa aby zabawiać wszystkich pięknymi opowieściami.

Dawno temu w urokliwej miejscowości Boguchwała wybudowano piękny pałac niedaleko kościoła. Wokół rozpościerał się staw, którego wody oblewały niewielką wysepkę.

W dawnych czasach na terenach Prus, pojawiły się nieliczne osady słowiańskie. W jednej z takich osad, żyło małżeństwo z dwoma córkami. W jednej z takich osad, żyło małżeństwo z dwoma córkami. Starsza, imieniem Łyna, miała jasne włosy i błękitne oczy, z wyglądu przypominała swoją matkę Warmię. Młodsza córka Kirsna, miała ciemne oczy i czarne jak noc włosy. Z urody podobna była do swego ojca Mazura.

W zamierzchłych czasach terenami znajdującymi się w pobliżu jeziora Leleskiego, władał chciwy i okrutny namiestnik, którego serce było z kamienia. Wykorzystując swoją pozycję, wydawał postanowienia i prawa, które dla wielu były trudne do zniesienia. Aby wybielić się w oczach swych podwładnych, winę za taki stan zrzucał na swego pana Fryderyka Saskiego, który był właścicielem tych włości.

Na scenie letniego teatru często odbywały się cyrkowe przedstawienia. Cieszyły się one dużym zainteresowaniem i przyciągały zaciekawione tłumy ludzi, którzy wypełniali trybuny teatru po brzegi.

Wieki temu w niewielkiej wsi nad jeziorem Pobondzie, w drewnianej chacie żyła wdowa wraz z córką Elgą. Matka pilnowała by jej niczego nie brakowało. Pomimo tego że wdowa była coraz słabsza ciężko pracowała u bogatych gospodarzy. W wolnej chwili zbierała owoce lasu aby je sprzedać, a wszystko dla swojego kochanego dziecka, by Eldze niczego nie brakowało.

Legenda ta pochodzi  z czasów, kiedy Tatry były porośnięte gęstą, nieprzebraną puszczą. Trudny dostęp do tych obszarów skutecznie blokowały osadnictwo.

Dawno, dawno temu, może w roku 1000 a może jeszcze wcześniej, żył na Mazowszu  młody książę, który bardzo lubił polować. Często ze swoją drużyną przemierzał rozległe ziemie w poszukiwaniu różnych zdobyczy.

Za czasów naszych przodków jezioro Nowogardno sięgało znacznie dalej na północ. Tam, gdzie dziedziniec szkoły przepoławia się na dwie części, biegła linia brzegowa.

W dawnych czasach niedaleko Olsztyna żył bardzo bogaty szlachcić, który wielkiej fortuny dorobił się inwestując w handel. Co roku w okresie Wielkanocy, w zamian za to jak dobry spotykał go los. Szlachcic składał Bogu obietnice dziękczynne i za każdym razem z tych obietnic się wywiązywał. Kiedy nadeszła kolejna Wielkanoc, szlachcic dawnym zwyczajem postanowił złożyć Bogu obietnice na kolejny rok.

Był ciepły, leni późny wieczór, Kocimir od siedmiu godzin pełnił służbę wartownika jednej z baszt obronnych  na murach Trzebiatowa. Lubił swoja pracę, przez okna w baszcie z dumą obserwował co dzieje na dole. Z jednej strony muru gwar miasta, a z drugiej spokój i ukojenie jakie dawała rzeka, która otaczała miejską twierdzę.

Dawno , dawno temu, polskie, wojsko, przywędrowało od Krakowa czy gdzieś od Poznania i Gniezna, aż w tatry. Przewodził mu król Chrobry. Za naszej pamięci nikt tego wojska tam nie ujrzał, lecz przed wiekami był we wsi Kościeliskach, czy też w Zakopanem, mały chłopczyk.

Jest w Polsce takie miasto, któremu sławę i rozgłos przyniosły pierniki - tym miastem jest Toruń. Właśnie tam od dawien dawna powstają najpyszniejsze i najpiękniejsze pierniki, które do dzisiaj są chlubą owego miasta.

Wysoko w Karkonoszach rosło ogromne złote drzewo. Zanim jeszcze człowiek poznał wartość tego kruszcu, drzewo było odwiedzane i czczone przez miejscową ludność. Z czasem różne plagi i choroby wybiły miejscową ludność, tak że niewielu pozostało takich, którzy wiedzieli gdzie owe drzewo się znajduje. Historia złotego drzewa przeżyła w pieśniach wędrownych trubadurów, to też wiele serc wypełnionych rządzą płonęło na samą myśl o takim znalezisku.

Mensko było osadą targową, leżącą nad rzeką Srebrną, na trakcie łączącym Czersk z Liwem, dwóch ważnych miast mazowieckich. Miejscowość nabył Jan z Gościańczyc, szlachcic z rodu Prusów, właściciel Gościańczyc koło Grójca na Mazowszu w ziemi czerskiej.