Wydarzenia te miały miejsce w dawnych czasach kiedy na polskiej ziemi, mieszkały różne szczepy słowiańskie. Rządził tam podły Król Popiel , który za nic miał prawa pozostawione przez przodków.

Dawne to były czasy, kiedy młodemu Królestwu Polskiemu, rządzonemu przez ród Piastów, zagrażały nie tylko sąsiednie mocarstwa ale i straszne bestie. Nie było grodu ani lasu, w którym nie znalazła by się straszna poczwara, pustosząca okoliczne tereny. Smoki, Bazyliszek, Węże. W różnych regionach Królestwa Polskiego znajdowały się przeróżne potwory. 

Dawno, dawno temu w Warszawie, za panowania króla Jana Kazimierza,  żyli sobie dwaj bracia o nazwisku Orzeszek. Choć to byli bracia rodzeni, życie ich potoczyło się zupełnie inaczej. Jeden z nich – Bartosz mieszkał na Krzywym Kole i był rzeźnikiem. Młodszy – Walery, mieszkał w ubogiej chacie i był piaskarzem. Bartoszowi dzień za dniem upływał w dostatku, zamówienia dostawał wprost z królewskiego dworu.

Zanim szczepy połączyły się w plemiona, a plemiona w państwa. Na Mazowszu porośniętym nieprzebranym borem, znajdowały się nieliczne osady.

Tylko jedno piwo w Polsce i na świecie mogło konkurować z Piwem Bydgoskim. Było to Zielone Piwo Biłgorajskie. Mieszkańcy Biłgoraja bardzo szybko stworzyli własne browary, które cieszyły ich podniebienia. Wielu browarników pilnowało swoich receptur, dbali też oto aby ich dzieci wżeniały się do innych rodzin piwowarskich. W ten sposób w ciągu zaledwie stu lat  po wszystkich biłgorajskich browarach rozeszła się  niezwykła receptura Zielonego Piwa.

Żyło dwóch braci. Starszy Staszek był pracowity, rano wstawał, karmił zwierzęta, potem pracował w lesie i polu. Młodszy tylko spał i jadł. Wszelkie prośby Staszka by brat pracował kończyły się niepowodzeniem. Starszy brat postanowił więc Jaśka roboty nauczyć. W drugiej wsi na skraju lasu mieszkała czarownica.

Działo się to za panowania Bolesława Śmiałego, kiedy jeszcze tereny dziewiczego państwa porastała gęsta puszcza. Zbliżał się wieczór, umilkły już rogi myśliwskie i psie gonitwy. W puszczy robiło się coraz ciszej i ciemniej.  Z gęstej ściany lasu wyjechał na swym koniu jeździec. Zadął w róg myśliwski. Dźwięk ten był potężny i rozdzierał cisze lasu. Gdy głos rogu ucichł zapadła znów cisza, nie było żadnej odpowiedzi.

Dawno , dawno temu, polskie, wojsko, przywędrowało od Krakowa czy gdzieś od Poznania i Gniezna, aż w tatry. Przewodził mu król Chrobry. Za naszej pamięci nikt tego wojska tam nie ujrzał, lecz przed wiekami był we wsi Kościeliskach, czy też w Zakopanem, mały chłopczyk. Chłopiec ten pewnego lata wyganiał stado swego ojca na pastwisko.

Dawno temu żył sobie pewien sympatyczny młodzieniec o imieniu Eustachy. Nie znał on swoich rodziców, gdyż umarli na tajemniczą chorobę, gdy chłopiec miał zaledwie kilka dni. Na wychowanie wzięła go siostra jego matki, niejaka Rozalia. Była ona starą, bezdzietną kobietą, która postanowiła przygarnąć sierotę tylko z uwagi na majątek, który pozostał po jego rodzicach.