Dawniej w górach żyli zbóje, ale z czasem los okolicznych mieszkańców poprawił się i zbóje ludowi już nie potrzebni byli. Wśród mieszkańców krążyła legenda o zbójeckich skarbach. Jasiek z Kościelisk bardzo lubił tych opowiadań słuchać, to też często chadzał na góralskie posiady do starych gazdów. Pewnego razu Jasiek udał się do starego Zubka, gdzie spotykali się gazdowie aby wspominać stare czasy.

Był czas, kiedy nasz kraj porastała dzika i niezmierzona puszcza, porośnięta świerkami, dębami, sosnami, i wieloma gatunkami dziś nieznanych roślin. Wówczas puszcze te dawały schronienie dzikim zwierzętom i ptactwu. Z czasem jednak te dziewicze tereny przyrody zaczął zasiedlać człowiek. Wznoszono, chaty, potem wioski, następnie karczowany lasy, hodowano zwierzęta i uprawiano rolę.

Przed wiekami, na szczycie zwanym Górą Witosławską, stał potężny i bogaty zamek. Na tronie tego zamku zasiadał, okrutny i mściwy książę Witosław. Prawa jakie stanowił były ciężkie do wypełnienia nawet dla bogatych mieszkańców jego księstwa, a tych ze względu na wysokie podatki było niewielu. Witosław nie darował nikomu, kto złamałby choćby najmniejszy przepis i został złapany na gorącym uczynku.

Dawno, dawno temu w Warszawie, za panowania króla Jana Kazimierza,  żyli sobie dwaj bracia o nazwisku Orzeszek. Choć to byli bracia rodzeni, życie ich potoczyło się zupełnie inaczej. Jeden z nich – Bartosz mieszkał na Krzywym Kole i był rzeźnikiem. Młodszy – Walery, mieszkał w ubogiej chacie i był piaskarzem. Bartoszowi dzień za dniem upływał w dostatku, zamówienia dostawał wprost z królewskiego dworu.

Zanim szczepy połączyły się w plemiona, a plemiona w państwa. Na Mazowszu porośniętym nieprzebranym borem, znajdowały się nieliczne osady.

Od niepamiętnych wieków Kaszubi, jako że lud to religijny, co roku udawali się gromadnie do Gdańska na odpust świętego Dominika. Dawniej pielgrzymki te były obchodzone niezwykle religijnie a i na samym odpuście dużo się modlono. W pobożnym przeżyciu odpustu pomagały nauki ojców dominikanów, którzy zostali określeni mianem kaznodziejów.

Na scenie letniego teatru często odbywały się cyrkowe przedstawienia. Cieszyły się one dużym zainteresowaniem i przyciągały zaciekawione tłumy ludzi, którzy wypełniali trybuny teatru po brzegi. Wraz z kolegami na owe przedstawienia przychodził również pewien panicz pochodzący z Lublina. Według opowieści  miał on na imię Józio.

W zamierzchłych czasach, gdy świat zamieszkiwali nie tylko ludzie ale również i przedziwne stwory o których dziś już zapomniano. W głębinach nieprzebranych mórz żył  Smok, który potrafił przybrać postać każdego zwierza, stwora a nawet człowieka, nie tracąc swej mocy.Jego potęga nie mogła się równać z siłą miłości, która rozpaliła jego serce do pięknej niewiasty zwanej Magurą.

Dawno, dawno temu, może w roku 1000 a może jeszcze wcześniej, żył na Mazowszu  młody książę, który bardzo lubił polować. Często ze swoją drużyną przemierzał rozległe ziemie w poszukiwaniu  różnych zdobyczy. Szukał też sobie wybranki na żonę. A że był bardzo wrażliwy na piękno otaczającego świata, toteż patrzył i podziwiał, rozległe kwitnące łąki.