Pożegnanie - pieśń, tekst, wykonanie
Pieśń Pożegnanie pochodzi prawdopodobnie z XVI wieku, a co do miejsca pochodzenia trwają spory: czy powstała w okolicach Wilna czy w Galicji. Istnieje również wersja tekstu wskazująca na późniejsze pochodzenie tekstu. Pewne jest to, iż z ukochaną żegna się szlachetnie urodzony wyruszający na wojnę. Pewny tego, że z niej powróci, lub chcący dać nadzieję na powrót, obiecuje dziewczynie małżeństwo. Pieśń Pożegnanie zamieszczona została m.in. w Starodawnych dumach i pieśniach z 18777 roku polskiego etnografa Zygmunta Glogera pod numerem 13.
Pożegnanie - tekst
1. Wezmę ja kontusz, wezmę
ja żupan, szablę przypaszę
/ Pójdę do dziewczyny, pójdę do jedynej
Tam się uciesze. /x2
2. Słoneczko wschodzi dziewka wychodzi,
Jako Śliczny kwiat,
/Oczki zapłakała rączki załamała
Zmienił jej się świat./x2
3. Czego ty płaczesz, czego lamentujesz
Moja dziewczyno?
/Czego się rumienisz – czego się wydziwiasz,
Wiśnio, Kalino?/x2
4. Jakże nie wydziwiać – jak się nie rumienić
Kiejś mnie zabacył
/Na wojenkę jedziesz, serce mi się kraje
Samąś ostawił./x2
5. Nie płacz, dziewczyno, nie płacz jedyna,
Z wojenki wrócę,
/Wroga pobijemy, precz go wypędziemy
Będę brał ciebie./x2
6. Podajże mi konia, podajże mi konia,
Pożegnaj czule
/My polscy żołnierze, wierni rycerze
Obronim ciebie./x2
