Henryk Walezy był czwartym synem króla Francji Henryka II i Katarzyny Medycejskiej. Przyszedł na świat 19 września 1551 roku. Na chrzcie przyszły król Polski otrzymał imiona Aleksander Edward, imię Henryk wybrano dopiero podczas bierzmowania w 1565 roku. Francja w tym okresie była ogarnięta walkami między katolikami i hugenotami, co pozwoliło Henrykowi wykazać swoje wojskowe umiejętności. Henryk słynął z szybkiego podejmowania decyzji i wielkiej odwagi, a cechy te pomogły mu między innymi pokonać wojska hugenotów pod Jernac w 1569 roku.

Władysław IV urodził się 9 czerwca 1595 roku. Swoją młodość Władysław spędzał głównie w Polsce, ale brał też udział w wielu zagranicznych podróżach, między innymi do Monachium, Wiednia, Brukseli i Antwerpii. Brał udział w kilku wyprawach na wschód, w tym także w wojnie moskiewskiej z 1610 roku. Władysław słynął ze swojej odwagi i rycerskości, co pomogło mu zyskać sporą popularność wśród szlachty. Gdy w 1632 roku zmarł Zygmunt III, Władysław był jedynym kandydatem do objęcia tronu, a swoje poparcie dał mu zarówno papież, jak i cesarz. Elekcja ta była najspokojniejszą w całej historii Rzeczypospolitej i w zasadzie sprowadzała się do formalnego uznania Władysława IV za króla Polski. Władysław zawarł w 1635 roku w Sztumskiej Wsi rozejm ze Szwecją, co zapoczątkowało dwudziestoletni pokój na północnej granicy kraju.

Stefan Batory urodził się 27 września 1533 roku w Şimleu. Był synem wojewody siedmiogrodzkiego Stefana i Katarzyny Telegdi. W 1571 roku został księciem Siedmiogrodu, w 1576 roku zasiadł na tronie polskim. Stefan Batory został sojusznikiem Jana Zygmunta Zapolyi i razem z nim toczył walki z Habsburgami. Przewodził delegacji poselskiej, która miała doprowadzić do zakończenia węgierskiej wojny domowej. Podczas tych rokowań Stefana Batorego uwięziono i internowano w Wiedniu na polecenie cesarza Maksymiliana II. Gdy Batory odzyskał wolność, powołano go na księcia Siedmiogrodu, ale w zamian za tytuł musiał zgodzić się na zależność lenną wobec Habsburgów i Turków. Zagrożenie ze strony tureckiej i naciski dworu cesarskiego zmusiły Batorego do szukania pomocy w Polsce.

Zygmunt III Waza przyszedł na świat 20 czerwca 1566 roku. Zygmunt urodził się w czasach, gdy jego rodzice – książę szwedzki Jan i córka Zygmunta I Starego Katarzyna Jagiellonka – byli uwięzieni przez obłąkanego króla Szwecji Eryka XIV. W 1668 roku szwedzkim możnowładcom udało się w końcu obalić Eryka, dzięki czemu los książęcej rodziny uległ znaczącej poprawie. Tron po Eryku przejął ojciec Zygmunta, nazywając się Janem III. Od początku XVI wieku luteranizm był w Szwecji religią państwową, jednak Zygmunta wychowano w wierze katolickiej. Dzięki temu mógł on później ubiegać się o polski tron po śmierci Stefana Batorego, ale nie był to jego jedyny atut. Za kandydaturą Zygmunta przemawiało przede wszystkim pozyskanie Szwecji jako sojusznika we wspólnej walce przeciwko Moskwie, a w perspektywie była także możliwa unia personalna między Rzeczypospolitą a Szwecją.

Jan Kazimierz urodził się 22 marca 1609 roku. Młodość przyszłego króla była dość burzliwa. Jan Kazimierz, w stopniu pułkownika wojsk cesarskich, wziął udział w wojnie trzydziestoletniej. W 1638 roku Francja oskarżyła Jana Kazimierza o szpiegostwo, przez co spędził on dwa lata w więzieniu. W 1643 roku Jan Kazimierz trafił do rzymskiego zakonu jezuitów, a trzy lata później papież mianował go kardynałem. Jednak gdy Jan Kazimierz spostrzegł, że wysoka funkcja nie wiąże się z żadnymi korzyściami materialnymi, zrzekł się kardynalskiego tytułu i powrócił do Polski. Został wybrany królem podczas elekcji w 1648 roku, a jego koronacja miała miejsce 17 stycznia 1649 roku. Nowy król Polski od samego początku musiał się zmierzyć z bardzo trudnym problemem – na Ukrainie wybuchło powstanie kozackie, dowodzone przez Chmielnickiego.

Michał Korybut Wiśniowiecki urodził się 31 lipca 1640 roku. Na tron wstąpił po abdykacji Jana Kazimierza, a za jego kandydaturą przemawiało przede wszystkim świetne pochodzenie. Ojcem Michała był Jarema Wiśniowiecki, słynny pogromca Chmielnickiego, a matka była córką wielkiego kanclerza Jana Zamoyskiego. Elekcja miała miejsce 19 czerwca 1669 roku. Jednak Michał Korybut Wiśniowiecki nie odziedziczył praktycznie żadnych zalet po swoich wielkich przodkach. Nie wyróżniał się ani walecznością, ani talentem politycznym, a realną władzę sprawował w rzeczywistości podkanclerzy koronny Andrzej Olszowski. Michał Wiśniowiecki nie panował zbyt długo, a jego rządy naznaczył upokarzający traktat buczacki z Turcją, zawarty w 1672 roku.

Jan III Sobieski urodził się w 1629 roku. Królem Polski został w 1674 roku. Był synem kasztelana krakowskiego Jakuba Sobieskiego i Teofilii Daniłowiczówny, wojewodzianki ruskiej i wnuczki hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W 1656 roku w bitwie warszawskiej ze Szwedami dowodził własnym pułkiem – sześciotysięcznym tatarskim oddziałem posiłkowym. W 1665 roku jego żoną została Maria Kazimiera d’Arquien, niedługo potem został mianowany na marszałka koronnego. Rok później Sobieski został wybrany hetmanem polnym koronnym. Brał udział w bitwie z rokoszanami J.S. Lubomirskiego pod Mątwami, gdzie wojska królewskie zostały pokonane. W 1667 roku wyruszył na kampanię przeciwko armii tatarsko-kozackiej, która zakończył się zwycięską obroną Podhajec.

August II Mocny był władcą z dynastii Wettinów. W 1694 roku został elektorem saskim jako Fryderyk August I, królem polskim był najpierw w latach 1697-1706, a potem znowu od roku 1709. Rok po tym, jak przejął tron elektorski , mianowano go naczelnym dowódcą armii cesarza Leopolda I – w tym okresie prowadził walki na Węgrzech przeciwko Turkom. Gdy zmarł Jan III Sobieski, August Mocny rozpoczął starania o przejęcie polskiego tronu. W tym celu zabiegał o poparcie na europejskich dworach i wśród polskiej szlachty, a żeby stać się bardziej wiarygodnym kandydatem, przeszedł na wiarę katolicką. Podczas elekcji 27 czerwca 1697 roku August, kandydat mniejszości walczący z Francuzem, księciem Conti Franciszkiem de Bourbon, na czele wojska wkroczył do Polski, zaprzysiągł pacta conventa i doprowadził do własnej koronacji na Wawelu.

Stanisław Leszczyński urodził się w 1677 roku jako potomek jednego ze znaczniejszych rodów wielkopolskich. Jak wielu innych polskich magnatów, Stanisław jako młody człowiek wiele podróżował po Europie. W latach 1695-1696 przebywał między innymi we Włoszech, Francji i Niemczech. Dzięki tym wojażom nabrał ogłady, poszerzył swoje horyzonty i poznał wielu członków elity z zachodniej Europy. Te znajomości bardzo się przydały Stanisławowi gdy został on zmuszony do opuszczenia kraju w późniejszych latach. 3 października 1704 roku Stanisław Leszczyński został koronowany na króla Polski. Nie został on jednak wybrany w elekcji – nazwisko nowego króla ogłosił władca Szwecji Karol XII. Karol chciał zdetronizować dotychczasowego króla Polski, wybranego drogą elekcji Augusta II Wettyna.

August III Sas urodził się 7 października 1696 roku w Dreźnie. Na polskim tronie zasiadł nie do końca w zgodzie z prawem. Gdy w 1733 roku zmarł August II, szlachta polska wybrała na nowego króla Stanisława Leszczyńskiego. Rosnąca w siłę Rosja wysłała wówczas do Polski swoje wojska i dzięki ich wsparciu część szlachty ogłosiła nowym władcą Augusta. W obronie Leszczyńskiego zawiązała się konfederacja dzikowska, która jednak nie była w stanie pokonać rosyjskich oddziałów. Leszczyński musiał uciec z Polski, a na tronie zasiadł August III Sas. Okoliczności przejęcia władzy w Rzeczypospolitej nie przysporzyły mu popularności, więc odnoszono się wobec niego z ostentacyjną nieufnością. Niezadowolony z takiego obrotu sprawy August w podobny sposób zaczął traktować swoich poddanych.

Stanisław August Poniatowski urodził się 17 stycznia 1732 roku w Wołczynie. Był szóstym dzieckiem Stanisława Poniatowskiego i Konstancji Czartoryskiej. Ojciec Augusta był członkiem średniej szlachty, ale szybko udało się mu zdobyć silną pozycję w stronnictwie Familii Czartoryskich, która działała w czasach panowania Augusta III. Ukoronowaniem działań Poniatowskiego było zdobycie w 1752 roku tytułu kasztelana krakowskiego, najwyższego świeckiego urzędu w Polsce. Dzięki wysokiej pozycji ojca, Stanisław August mógł odebrać staranne wykształcenie, które odegrało potem bardzo ważną rolę w rządach polskiego króla. Popierany przez Familię i carycę Katarzynę, Stanisław Poniatowski został wybrany królem Polski we wrześniu 1764 roku.