Oj, chmielu, chmielu - pieśń, tekst, wykonanie
Oj, chmielu, chmielu - pieśń, tekst, wykonanie
Pieśń ludowa Oj, chmielu, chmielu uważana jest za jedną z najstarszych pieśni ludowo-obrzędowych. Uważa się że pochodzi z Wielkopolski, z której rozpowszechniona została na cały kraj. Jej pochodzenie ocenia się na XV stulecie lub nawet na pochodzenie z czasów pogańskich czyli co najmniej pięć wieków wcześniej. Słuchanie archaicznej Oj, chmielu, chmielu przenosi nas w niepamiętne i owiane aurą tajemnicy czasy, właściwie niepodobne do obecnych.
Przez tysiąc lat słowa pieśni nie zostały zapisane. Dopiero w XIX wieku Oj, chmielu, chmielu doczekała się wydań w zbiorach pieśni Kornela Kozłowskiego czy Włodzimierza Późniaka. W każdym zbiorze tekst się od siebie różni.
Oj, chmielu, chmielu to pieśń wykonywana podczas zaślubin, a konkretnie podczas obrzędu oczepin, gdy panna młoda zdejmowała z głowy wianek – symbol panieństwa, a nakładała czepiec na znak dołączenia do kobiet zamężnych.
Motyw pieśni ludowej Oj, chmielu, chmielu wykorzystał Fryderyk Chopin w swoim utworze nokturnie b-moll opus 9 nr 1. Jak sam później relacjonował inspiracja zelektryzowała publiczność.
Oj, chmielu, chmielu - tekst
1. Oj, chmielu, chmielu, ty ładne ziele,
nie było bez cie żadne wesele.
Oj, chmielu, ty nieboże,
niech ci Pan Bóg dowspómoże,
chmielu nieboże!
2. Żebyś ty, chmielu, po tyczkach nie loz,
nie robiułbyś ty z paniynek niewiost.
Oj, chmielu, ty nieboże,
niech ci Pan Bóg dowspómoże,
chmielu nieboże!
3. Ale ty, chmielu, po tyczkach łazisz,
niejednyj pannie wianeczek zdradzisz.
Oj, chmielu, ty nieboże,
wloz na tyczki, zliyźć niy może,
chmielu nieboże!
