Czasy to były dawne, kiedy na Inowrocławskim rynku odbywały się znane na całą okolicę jarmarki, przybywali ludzie ze wszystkich zakątków Kujaw, Ziemi Dobrzyńskiej, Kaszub a nawet Wielkopolski i Ziemi Łęczyckiej.

W średniowieczu poza okrutnymi, wyniszczającymi wojnami miasta musiały mierzyć się z innymi osobliwymi zagrożeniami. Toruń stał się ofiarą jednej z „egipskich plag”. Miasto położone na kilku kupieckich szlakach, łączących zachód ze wschodem i północ z południem, kwitło i rozwijało się.

Dawno, dawno temu w Warszawie, za panowania króla Jana Kazimierza,  żyli sobie dwaj bracia o nazwisku Orzeszek. Choć to byli bracia rodzeni, życie ich potoczyło się zupełnie inaczej.

Dawno, dawno temu w małej chatce nieopodal sosnowego lasu ( obecnie znajduje się tu  Park Tysiąclecia ) mieszkał sobie pewien bardzo zacny drwal o imieniu Stanisław.

Dawno temu, żona myśliwego wybrała się do lasu uzbierać trochę jagód, ale podczas tej wędrówki zmęczyła się nieco. Ponieważ była w ciąży, zaczęła w tym lesie rodzić.

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami a ściślej mówiąc w rozlewisku rzeki Odry znajdował się potężny zamek. Ów zamek otoczony był bagnami i znajdował się w pobliżu miasteczka. Zamkiem tym władali trzej bracia, których zwano Kozłami. Mieszkańcy nie nazywali ich tak zupełnie bez powodu. Braci Ci wyglądem, a w szczególności kształtem swoich głów oraz spiczastymi brodami przypominali kozłów.

W dawnych czasach niedaleko Olsztyna żył bardzo bogaty szlachcić, który wielkiej fortuny dorobił się inwestując w handel. Co roku w okresie Wielkanocy, w zamian za to jak dobry spotykał go los. Szlachcic składał Bogu obietnice dziękczynne i za każdym razem z tych obietnic się wywiązywał. Kiedy nadeszła kolejna Wielkanoc, szlachcic dawnym zwyczajem postanowił złożyć Bogu obietnice na kolejny rok.

Dawniej w górach żyli zbóje, ale z czasem los okolicznych mieszkańców poprawił się i zbóje ludowi już nie potrzebni byli. Wśród mieszkańców krążyła legenda o zbójeckich skarbach.

Dawno, dawno temu za czasów panowania Dynastii Piastów został wybudowany Zamek Piastowski na terytorium dzisiejszego Opola. Rzecz jasna wtedy jeszcze miejscowość nie miała nazwy, a nawet nie było miejscowości, był tylko zamek. Pewnego razu, gdy Król wraz myśliwymi wybierali się na polowanie, pojechali konno do lasu.

Wydarzenia te rozpoczynają się na Dworze Artusa, gdzie w ukryciu przed ojcem, piękna mieszczanka Róża miała zamiar spotkać się z miejscowym flisakiem Wojtkiem Krukiem. Wojciech był człowiekiem oszczędnym i pracowitym. Dzięki temu w niedługim czasie uzbierał dużą sumę, która pokryła koszty drogiego mieszczańskiego ubioru i piękną czarną pelerynę.

W ten dzień w Gliwicach aż wrzało. Wszyscy Gliwiczanie mówili ciągle o nadchodzącym wydarzeniu. W końcu nie co dzień król przyjeżdża do Gliwic. A tak się składa, że za kilka dni przez miasto miał przejeżdżać sam król Jan III Sobieski, wraz ze swymi oddziałami. Armia zmierzała do Wiednia oblężonego przez Turków. Z tej okazji wszyscy mieszkańcy pragnęli przygotować wspaniały prezent dla monarchy.

Dawno, dawno temu w czasach, gdy Psary były jeszcze niewielką wioską, w której znajdowało się  tylko kilka chałup pokrytych słomą. Opowiadano, iż w Psarach straszył pies, wilka przypominający. Stwór to był wielki i groźny. Potwór ten atakował każdego, kto przechodził koło małej, drewnianej kapliczki znajdującej się w tejże osadzie, na szlaku przez nią wiodącym.