Stanisław Leszczyński

Stanisław Leszczyński urodził się w 1677 roku jako potomek jednego ze znaczniejszych rodów wielkopolskich. Jak wielu innych polskich magnatów, Stanisław jako młody człowiek wiele podróżował po Europie.

W latach 1695-1696 przebywał między innymi we Włoszech, Francji i Niemczech. Dzięki tym wojażom nabrał ogłady, poszerzył swoje horyzonty i poznał wielu członków elity z zachodniej Europy. Te znajomości bardzo się przydały Stanisławowi gdy został on zmuszony do opuszczenia kraju w późniejszych latach.

3 października 1704 roku Stanisław Leszczyński został koronowany na króla Polski. Nie został on jednak wybrany w elekcji – nazwisko nowego króla ogłosił władca Szwecji Karol XII. Karol chciał zdetronizować dotychczasowego króla Polski, wybranego drogą elekcji Augusta II Wettyna.

Stanisław Leszczyński - na tronie Polski

Karol zajmował dużą część polskich ziem, więc polska szlachta usłuchała rozkazu Karola i ogłosiła Leszczyńskiego swoim królem. Narzucenie wyboru króla nie zostało w Polsce dobrze przyjęte, więc Stanisława spotkało dość chłodne przyjęcie. Jednak z czasem Leszczyński zdobywał sobie coraz więcej zwolenników popierających jego rządy. Gdy w wojnie północnej Rosja pokonała Szwecję, Leszczyński musiał się pożegnać z tronem Polski, bo władzę odzyskał ponownie August II. Leszczyński wyjechał z Polski i zamieszkał w Szwecji. Po śmierci Augusta II w 1733 roku nadarzyła się okazja na ponowne objęcie tronu przez Leszczyńskiego. Stanisław miał poparcie Francji, dzięki temu że córka Leszczyńskiego, Maria, w 1725 roku została żoną francuskiego króla Ludwika XV. Za Leszczyńskim głosowała prawie cała szlachta, ale król nie utrzymał swojej władzy zbyt długo. Do Polski wkroczyły rosyjskie oddziały i osadziły na tronie Augusta II Wettyna. Leszczyński został zmuszony do ucieczki z kraju i tym razem przeniósł się do Francji. Ludwik XV przekazał teściowi Lotaryngię, gdzie Leszczyński rządził do śmierci, która nastąpiła w 1766 roku.