Dawno, dawno temu, w czasach tak odległych, że ludzie nie zapisywali jeszcze swoich dziejów na pergaminach, żył w pewnej niewielkiej wiosce myśliwy znany z odwagi i niezwykłej uczciwości. Mieszkańcy okolicznych osad darzyli go wielkim szacunkiem, a on sam, mimo surowego życia wśród lasów i dzikich zwierząt, miał serce dobre i łagodne. Jego żona była kobietą mądrą, pracowitą i pogodną, a małżonkowie kochali się nade wszystko. Oboje marzyli o dzieciach, o tym, by ich dom wypełnił się śmiechem i tupotem małych stóp.
Kiedy kobieta wreszcie zaszła w ciążę, radość zagościła w chacie myśliwego, a on sam obiecał, że od tej pory będzie jeszcze ostrożniejszy, by zawsze wracać bezpiecznie do domu. Niestety los bywa okrutny, a przeznaczenie pisze własne, tajemnicze opowieści, których ludzkie serca nie są w stanie przewidzieć.
Pewnego letniego dnia, kiedy słońce stało wysoko nad koronami drzew, a powietrze pachniało żywicą i dojrzałymi jagodami, żona myśliwego wybrała się do lasu zebrać nieco owoców. Mimo zaawansowanej ciąży czuła się dobrze, a spacery po lesie działały na nią kojąco. Znała okoliczne ścieżki od lat, niejednokrotnie chodziła tam wraz z mężem, toteż wierzyła, że nic złego nie może jej się przytrafić.
Lecz tego dnia słońce prażyło wyjątkowo mocno, a powietrze było ciężkie i duszne. Kobieta z czasem zaczęła odczuwać zmęczenie, a potem coraz silniejsze bóle brzucha, które nie miały już nic wspólnego z wysiłkiem. Kiedy zrozumiała, co się dzieje, było już za późno, aby wrócić do wioski lub zawołać o pomoc. Poród zaczął się gwałtownie, a ona była zupełnie sama, z dala od ludzkich siedzib. Wśród szumu drzew, śpiewu ptaków i trzasku gałązek, w środku dzikiej natury, przyszło na świat dwóch chłopców — bliźnięta.
Byli zdrowi, silni i płakali donośnym, pełnym życia głosem. Matka, wyczerpana wysiłkiem, otuliła ich swoim płaszczem, uśmiechnęła się po raz ostatni i zamknęła oczy. Jej życie uleciało niczym ostatni podmuch wiatru, pozostawiając maluchy same, skazane na łaskę losu i dzikiego lasu. Leżeli tak aż do wieczora, rozpaczliwie płacząc i wołając o ciepło matczynego ciała, które nigdy już nie mogło ich przytulić.
Gdy dzień zaczął się chylić ku końcowi, a las spowijał mrok, do miejsca, w którym leżały dzieci, podeszły dwa zwierzęta: ogromna niedźwiedzica oraz wilczyca o srebrzystej sierści. Obie niedawno wydały na świat swoje własne młode, a instynkt macierzyński przyciągnął je do płaczu bliźniąt.
Z początku ostrożne i czujne, obwąchały zawiniątka, po czym zrozumiały, że te małe, bezbronne istoty potrzebują opieki. Każda z nich zdecydowała się zabrać jedno dziecko — niedźwiedzica wybrała chłopca o ciemniejszych włosach, wilczyca zaś tego o jasnych. Delikatnie chwyciły maluchy w pyski, a następnie poniosły do swoich legowisk.
Tak oto rozpoczęło się niezwykłe życie braci, którzy później mieli otrzymać imiona Waligóra i Wyrwidąb.
Lata mijały, a chłopcy rośli szybciej niż inne dzieci. Jednego dnia bawili się z niedźwiedzimi młodymi, innego biegali po lesie z wilczym stadem. Nauczyli się rozumieć naturę lepiej niż ktokolwiek — słyszeć szelest trawy niosący ostrzeżenie, czuć zmianę pogody, odczytywać ślady na ziemi, jakby były księgą.
Niedźwiedzica i wilczyca traktowały ich jak własnych synów. Uczyły ich polować, bronić się, rozpoznawać niebezpieczeństwa. Chłopcy odwdzięczali się lojalnością, pomocą i ogromną miłością. Mimo że wychowywali się osobno, często spotykali się w tajnym miejscu — starym zagajniku z wielkim powalonym dębem, gdzie razem bawili się, ćwiczyli siłę i opowiadali sobie o tym, czego nauczyła ich „mama” niedźwiedzica lub „mama” wilczyca.
Z czasem zaczęły też ujawniać się ich nadludzkie zdolności. Waligóra potrafił unieść głaz wielkości niedźwiedzia, a Wyrwidąb wyrwać z ziemi potężne drzewo wraz z korzeniami, jakby było zwykłym krzakiem. Zwierzęta lasu traktowały ich z szacunkiem i uwagą, wiedząc, że bracia są inni, choć nie obcy.
Dla nich las był wszystkim: domem, rodziną, światem pełnym tajemnic i bezpieczeństwa. Lecz w sercach chłopców zaczęła kiełkować ciekawość — pragnienie wyruszenia dalej, poza granice znanego, by dowiedzieć się, skąd pochodzą, kim są i co znajduje się za horyzontem.
Pierwszym, który stanął do walki, był Wyrwidąb. Wyrwał z ziemi największy dąb, jaki rósł w pobliżu. Kiedy smok wyłonił się z jaskini, ogromny niczym wieża zamku, chłopak zamachnął się i uderzył bestię prosto w głowę. Drzewo zatrzęsło się od uderzenia, a smok warknął rozwścieczony, lecz nie padł. Odwrócił się ku Wyrwidębowi i nabrał powietrza, by zionąć ogniem.
Chłopak uderzył piętą o ziemię, uruchamiając magiczny but, i w mgnieniu oka zniknął.
W tym czasie Waligóra wykorzystał okazję. Uniósł ogromny głaz, większy niż jakikolwiek człowiek mógłby udźwignąć, i cisnął nim w stronę smoka. Kamień przygniótł bestii ogon, uniemożliwiając jej ucieczkę.
Smok zawył przeraźliwie, a echo jego krzyku odbiło się po całym królestwie.
W tej samej chwili powrócił Wyrwidąb.
— Teraz razem! — krzyknął.
Waligóra całym ciężarem ciała przytrzymał wielką skałę, podczas gdy Wyrwidąb ponownie uniósł swoje drzewo i z całej siły uderzył smoka prosto między oczy.
Jedno uderzenie. Drugie. Trzecie.
Aż w końcu potwór runął na ziemię, martwy, a jego ogień zgasł na zawsze.
